Παγώνουν το αίμα οι διηγήσεις όσων έζησαν τις εφιαλτικές στιγμές στο Μάτι. Λίγες μέρες μετά και ακόμα οι ιστορίες των κατοίκων είναι σαν γροθιά στο στομάχι ακόμα και για όσους δεν αντίκρισαν τον πύρινο εφιάλτη. «Μας άφησαν να καούμε σαν τα ποντίκια» καταγγέλλουν οι κάτοικοι, ενώ άφαντοι παραμένουν οι υπεύθυνοι, με τον αριθμό των θυμάτων να αυξάνεται κάθε μέρα, με τους τραυματίες να καταλήγουν στα νοσοκομεία.
Η φωτιά που περικύκλωσε τους κατοίκους έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη τους, ενώ καταγγέλλουν την έλλειψη σχεδίου αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι το Μάτι μετατράπηκε σε ένα πελώριο νεκροταφείο.
Το σπίτι της κυρίας Ρόζμαρι βρισκόταν μόλις 20 μέτρα από την Λεωφόρο Μαραθώνος. Σήμερα κάποιος στο σημείο μπορεί να αντικρίσει μονάχα στάχτες. Η ίδια καταγγέλλει ότι όταν είδε μαζί με την οικογένεια της την φωτιά, προσπάθησαν να αναζητήσουν φυγή προς τη λεωφόρο, όμως η αστυνομία είχε κάνει μπλόκο και έστελνε όλο τον κόσμο στο Μάτι. «Αν επέτρεπαν στον κόσμο να φύγει από την Μαραθώνος με κατεύθυνση προς Νέα Μάκρη δεν θα καιγόμασταν γιατί η φωτιά είχε ήδη περάσει και κατέβαινε προς τα κάτω. Αυτό που έκαναν δεν είχε καμία λογική. Ήταν σαν να έστελναν ανθρώπους στο θάνατο. Μας άφησαν να καούμε σαν τα ποντίκια. Δεν υπήρχε λόγος να καούμε» αναφέρει και προσθέτει ότι «λόγω του "σχεδίου τους’" επικράτησε πανδαιμόνιο, 700 τουλάχιστον αυτοκίνητα αιχμαλωτίστηκαν σε ένα πρωτοφανές μποτιλιάρισμα. Το Μάτι κάηκε μέσα σε ενάμισι λεπτό. Η φωτιά ήταν από παντού, μας είχε τυλίξει σαν σεντόνι».
Περιγράφοντας τα όσα έζησε εκείνη την εφιαλτική μέρα αναφέρει: «η κουνιάδα μου πήρε τα δύο παιδιά μου, 8,5 και 12 ετών, και μία σπασμένη σανίδα και έφυγαν πρώτοι από το σπίτι. Πήγαν στη θάλασσα, στο Κόκκινο Λιμανάκι και άρχισαν να κολυμπάνε. Ακολούθησα με τον άνδρα μου και τον γαμπρό μου. Όταν είδαμε τις φωτιές δίπλα μας και ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί, πηδήξαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα στη θάλασσα. Εγκλωβιστήκαμε στον Κάβο, στην Αργυρά Ακτή. Όση ώρα ήμασταν εκεί προσπαθούσαμε να κρατάμε ψηλά τα κινητά για να μην βραχούν, η κάπνα είχε γεμίσει τα πνευμόνια μας, πλάι μας εκσφενδονίζονταν αντικείμενα από αυτοκίνητα που έσκαγαν, ακούγαμε ουρλιαχτά, βλέπαμε τον θάνατο. Καιγόμασταν μέσα στη θάλασσα και ταυτόχρονα πνιγόμασταν».
«Στείλτε βοήθεια! Πνίγονται και καίγονται άνθρωποι» ήταν το μήνυμα που έστειλαν προς το Λιμενικό. «Αυτό που έκανε το λιμενικό ήταν να… ειδοποιήσει ιδιώτες! Ιδιώτες μάς έσωσαν με τα φουσκωτά και τις βάρκες τους. Το λιμενικό ήρθε ώρες μετά, μετά τις έντεκα το βράδυ, και δεν πλησίασε καν στην ακτή. Ήταν αρόδο και μάζευε ανθρώπους από τα ανοιχτά», λέει η κυρία Ρόζμαρι.
«Ύστερα, ο γαμπρός μου ανέβηκε στην ακτή και κάποιοι από την ομάδα ΔΙΑΣ τον πλησίασαν και τον ρώτησαν αν είναι καλά. “Ρε φίλε, είμαστε οκτακόσια άτομα εγκλωβισμένα εδώ πέρα. Βοηθήστε μας!», λέει αναφέροντας πως τότε ήταν η στιγμή που κινητοποιήθηκαν οι αρχές και μας είπαν <<Μην ανησυχείτε, θα σας σώσουμε όλους>>.
«Όλες αυτές τις ώρες ούρλιαζα και έψαχνα τα παιδιά μου τα οποία τα είδα μετά από επτά ώρες. Σώθηκαν μαζί με τη θεία τους από ένα πλοίο της γραμμής, είχαν όλους τους αγγέλους δίπλα τους. Βγήκε ένας άγιος άνθρωπος στο κατάστρωμα να κάνει τσιγάρο, άκουσε τα “βοήθεια”, ενημέρωσε τους υπεύθυνους, το πλοίο έκοψε ταχύτητα, οι άνθρωποι κατέβασαν βάρκες, ο θεός να τους έχει πάντα καλά. Σε όλη αυτή την περιπέτεια δεν υπήρξε κανείς να μας καθοδηγήσει…».
«Όλοι μας λειτουργούσαμε από ένστικτο. Αυτά που λένε, ότι ο κόσμος κάηκε επειδή έκατσε να σώσει τα σπίτια του, είναι ψέματα. Ο κόσμος προσπαθούσε μόνος και αβοήθητος να βρει διεξόδους σωτηρίας. Ο μόνος… συντονισμός ήταν ότι η Αστυνομία έκλεισε το δρόμο στο 15ο χιλιόμετρο της Μαραθώνος, στην οδό Ακροπόλεως, στέλνοντας τον κόσμο στον όλεθρο. Ποτέ δεν ακούσαμε πυροσβεστική, ήμασταν μόνοι στο έλεος του Θεού. Δεν έχω να πω τίποτα στην κυβέρνηση παρά μόνο ότι το Μάτι τελείωσε. Μας ξεκλήρισαν και μας κατέστρεψαν…».
Η κυρία Χρύσα περιγράφει με τρεμάμενη φωνή πως ένιωσε όταν είδε τον τόπο που ζούσε τα 41 χρόνια της ζωής της να τυλίγονται στις φλόγες λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν υπάρχουν λόγια». «Έχω μεγαλώσει εδώ από μωρό. Όλοι στο Μάτι είναι αδέλφια μου και σήμερα αισθάνομαι σαν να’ χω χάσει την οικογένειά μου. Όχι την δική μου, αλλά εκείνη της πόλης μου».
«Εκείνη την ημέρα τα κανάλια μας ενημέρωναν ότι καίγεται η Κινέτα. Ότι εμείς εδώ είμαστε ήσυχα, πως δεν κινδυνεύουμε. Μετά από κάποιες ώρες το κακό μαντάτο έφτασε στη γειτονία μας. Από το “δεν τρέχει τίποτα” περάσαμε στο “καιγόμαστε” μέσα σε δύο μόλις λεπτά. Εγώ εκείνη την ώρα βρισκόμουν στην Ποσειδώνος κι ανέβηκα σαν τρελή στο σπίτι για να πάρω τους δικούς μου και να τους κατεβάσω κάτω. Δεν ξέρω πώς έφτασα επάνω, πώς τους πήρα και πώς κατεβήκαμε στη θάλασσα. Πέσαμε σε τρομερό μποτιλιάρισμα γιατί είχαν κλείσει τη Μαραθώνος κι αντί να στέλνουν να αυτοκίνητα προς Μαραθώνα ή προς Αθήνα, τα έστελναν εδώ στο Μάτι για να πνιγούμε όλοι μαζί».
Για τις εντολές και το σχέδιο εκκένωσης αναφέρει ότι «ήταν σαν να έλεγαν στον κόσμο: “Κατεβείτε κάτω για να καείτε όλοι μαζί!”».
«Τι να σας πω για εκείνη την ημέρα; Ό,τι και να πω είναι λίγο. Ήμουν μέσα στη θάλασσα με τον πεθερό μου, τη γιαγιά μου, τη μάνα μου, τον ανιψιό μου από τις 18.30 έως τις 22.30. Στα βράχια, στους αχινούς, με τις φωτιές να πέφτουν επάνω μας, να ουρλιάζει κόσμος, να κλαίνε μικροί και μεγάλοι, να μην ξέρουμε τι θα γίνουμε. Ζω χάρη στο Θεό…».
Η κυρία Χρύσα σταματάει την περιγραφή της εφιαλτικής εκείνης μέρας καθώς και μόνο στη σκέψη των όσων έζησε λυγίζει. «Το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι όσα έζησα εκείνο το απόγευμα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως μας αφήσανε να καούμε ζωντανοί σαν τα ποντίκια. Το ότι κανείς δεν ήταν δίπλα μας. Ούτε πυροσβεστική, ούτε αστυνομία, ούτε διασώστες. Ήμασταν μόνοι μας στο έλεος της φωτιάς χωρίς να γνωρίζουμε αν θα ξημερωθούμε. Έβλεπα κόσμο να πεθαίνει δίπλα μου, προσπαθούσα να δίνω κουράγιο στους διπλανούς μου, δεν ξέρω πως μπόρεσα να επιβιώσω μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο, τον πανικό, τον απόλυτο εφιάλτη. Δεν είναι ότι μας άφησαν στο έλεος του Θεού».
«Μας σκότωσαν!» αναφέρει ζητώντας οργισμένη την παραίτηση του Πάνου Καμμένου. « Αυτό ήταν φονικό. Μετέτρεψαν το Μάτι σε ένα πελώριο νεκροταφείο. Μέσα σε όλα αυτά ο κύριος Ψινάκης ήταν άφαντος. Εμφανίστηκε όταν όλα είχαν τελειώσει με το άσπρο του πουκαμισάκι και το μαλλί κομμωτηρίου και είπε ότι κάηκε το σπίτι του ενώ το σπίτι του είναι μια χαρά. Δυο τρεις φοίνικες κάηκαν στο σπίτι του κυρίου Ψινάκη. Αυτό και τίποτε άλλο. Όσο για τον Καμμένο και την επίσκεψή του στο Μάτι αυτό που έχω να πω είναι πως είναι καμένος από μόνος του. Κι αυτός και η κυβέρνηση να παραιτηθούν και να εξαφανιστούν από προσώπου γης! Ούτε ένας από αυτούς δεν ζήτησε συγνώμη, ούτε ένας δεν είχε την τσίπα να παραιτηθεί…».
«Καμία ευθύνη, καμία συγνώμη, καμία παραίτηση» λέει η κ. Χρύσα.
Γράφτηκαν πολλά, ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα, κανείς ωστόσο δεν μπόρεσε να αποδώσει καλύτερα την ανεκδιήγητη αυτή κυβερνητική στάση όσο ένας νεαρός άνδρας, ο Αριστοτέλης Αλαβανός, ο οποίος έγραψε στην προσωπική του σελίδα στο facebook: «Δεν παραιτείσαι επειδή έχεις κάνει όλα τα λάθη ούτε επειδή φταις εσύ για το προπαρτορικό αμάρτημα. Παραιτείσαι επειδή απλώς δεν μπορείς να ζήσεις με μια εκατοστάρα νεκρούς να σε κυνηγάνε το βράδυ. Να σε ρωτάνε αμείλικτα τι μπορούσες να κάνεις καλύτερα ακόμα και με έντεκα μποφόρ. Να τους ακούς να ουρλιάζουν όταν καίγονται αγκαλιά με τα παιδιά τους. Να σκέφτεσαι τους συγγενείς τους που πάνε να αναγνωρίσουν κάρβουνα. Με τέτοια καταστροφή η παραίτηση δεν είναι σημάδι ενοχής αλλά απόδειξη ευθιξίας. Ακόμη και αν η φύση σε νίκησε οφείλεις να αποδεχτείς την ήττα σου έμπρακτα. Ίσως έτσι η ιστορία να φανεί πιο επιεικής μαζί σου…»
Πηγή: https://www.pentapostagma.gr/2018/07/%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3.html
