Ένα γεγονός δόξας και χαράς που ολοκληρώνει την Πασχαλινή περίοδο είναι η
Ανάληψη του Χριστού μας στους ουρανούς. Έρχεται η στιγμή που ο Νικητής του
θανάτου δείχνει τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Μέσα σε μία υπερκόσμια δόξα
ο Κύριος αποχαιρετά την ανθρωπότητα και επιστρέφει στον ουρανό!
Τέλειος Θεός
και τέλειος άνθρωπος σπαργανώνεται ως βρέφος στη Βηθλεέμ. Ως Θεάνθρωπος ζει τα τριάντα τρία χρόνια Του πάνω στη γη, διδάσκει,
θαυματουργεί, ευεργετεί, αποκαλύπτεται, αποκρύπτεται, διαλέγεται, σιωπά,
χαίρεται, δακρύζει, πονάει, προδίδεται, ματώνει, σκανδαλίζει, συγχωρεί,
πεθαίνει, ανασταίνεται και αναστημένος δεν εξαφανίζεται, αλλά ζει και
φανερώνεται άλλοτε καθαρά και άλλοτε «εν ετέρα μορφή», για να καταλήξει που;
Γιατί όλα αυτά; Γιατί φοράει τη σάρκα μας ο Θεός; Γιατί ντύνει την υπέρφορτη
λαμπρότητα της Θεότητός Του με την παχυλότητα του ανθρωπίνου σώματος; Γιατί
κάνει φίλους Του εμάς, που είμαστε έτοιμοι με κάθε ευκαιρία να Τον προδώσουμε;
Όλα αυτά τα κάνει ο Χριστός για να καταλήξει στο μεγάλο γεγονός της Αναλήψεως.
Έρχεται ο Θεός στη γη, ξεγελάει τον διάβολο, αρπάζει τον άνθρωπο από το
θάνατο και τη φθορά και τον ανεβάζει τόσο ψηλά, ώστε να τον κάνει συγκάτοικο
στο θρόνο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός, χωρίς να πάψει να είναι τέλειος Θεός,
γίνεται και τέλειος άνθρωπος και έτσι, ως τέλειος άνθρωπος ανεβαίνει στους
ουρανούς με την Ανάληψή Του, για να πραγματοποιήσει τη μεγαλύτερη νίκη όλων των
εποχών, την νίκη κατά της λάσπης.
Ακόμη και η νίκη κατά του θανάτου, δηλαδή η
Ανάσταση του Χριστού, δεν θα είχε ολοκληρώσει το σκοπό της, αν ο Κύριος έμενε
κάτω στη γη, έστω και αναστημένος. Με την Ανάληψή Του ο Χριστός μας δίνει το
μήνυμα πως η αληθινή μας ελπίδα δεν βρίσκεται μόνο στο ότι κάποτε όλοι θα
αναστηθούμε. Η αληθινή μας ελπίδα δεν πηγάζει μόνον από το ότι δεν φοβόμαστε τη
μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να μας βρει, δηλαδή τον θάνατο. Η πραγματική μας
ελπίδα δεν βρίσκεται στο ότι μας περιμένει μία αιώνια ζωή, αλλά στο ότι μας
περιμένει μία αιώνια ζωή κοντά στο θρόνο της Αγίας Τριάδος. Είμαστε ξεπεσμένοι
πρίγκιπες που δεν χαιρόμαστε, επειδή απλώς μας βρήκε ο Βασιλιάς μας, αλλά
επειδή μας βρήκε και μας οδηγεί στο παλάτι Του, για να χαρούμε κι εμείς
συμβασιλεύοντας μαζί Του στην αιώνια Βασιλεία Του.
Η εορτή της Αναλήψεως λοιπόν δεν είναι μία εορτή του Θεού μόνον.
Περισσότερο είναι ένα πανηγύρι του ανθρώπου. Είναι ένας θρίαμβος για τον
ταπεινό και ξεπεσμένο άνθρωπο, ο οποίος, στο πρόσωπο του Χριστού, ανεβαίνει
τόσο ψηλά, ώστε ξεπερνάει ακόμη και αυτά τα τάγματα των αγγέλων και γίνεται
συγκάτοικος του Θεού.
Ο Χριστός παίρνει τον άνθρωπο από την εξορία και τον
οδηγεί στην πατρίδα. Αρπάζει το πλάσμα του από τη λάσπη αυτής της πεπερασμένης
πραγματικότητος και το ανεβάζει στη δόξα και στο φως της Αγίας Τριάδος. Μόνον η
αγάπη του Θεού μπορούσε να σκεφτεί μία τέτοια τύχη για το δημιούργημά Του. Ούτε
οι άνθρωποι ούτε ακόμη και οι άγγελοι ήταν δυνατόν να σκεφτούν πως ο Θεός
αγαπάει τόσο πολύ τον άνθρωπο, ώστε να τον πλάσει με σκοπό να τον κάνει
κι’ εκείνον θεό κατά χάριν. Αυτό ήταν το πρώτο σχέδιο του Θεού για το πλάσμα
Του και κανείς και κανένα εμπόδιο δεν θα ήταν δυνατόν να εμποδίσουν αυτό το
αρχικό θεϊκό σχέδιο. Αυτό λοιπόν συμβαίνει την ημέρα της Αναλήψεως. Ο Νικητής
του θανάτου και Λυτρωτής του κόσμου πραγματοποιεί το αρχέγονο σχέδιό Του,
θεώνει την ανθρώπινη φύση και στο πρόσωπο του Χριστού την ανεβάζει στο ύψος της
Τρισηλίου Θεότητος!
Είναι δύσκολο αυτή η μεγαλοσύνη να εκφρασθεί με λόγια. Ο καθένας εισπράττει
από τούτη την ενέργεια της αγάπης του Θεού ο,τι του επιτρέπει η διάθεσή του.
Άλλος σκιρτά από χαρά και ελπίδα για τη δόξα που μας περιμένει όλους και άλλος
μένει ψυχρός και αδιάφορος. Σε μία εποχή που η λάσπη μπούκωσε τόσο τα λαρύγγια
των ανθρώπων, ώστε πλέον δεν έχουν τη δύναμη ούτε να φωνάξουν ούτε να
αντισταθούν, σε μία τέτοια εποχή, η Ανάληψη του Χριστού έρχεται σαν μία
τελευταία και μοναδική ελπίδα να μας δώσει παρηγοριά, δύναμη και χαρά.
Η Ανάληψη του Χριστού μας διδάσκει πως τίποτε από την ψεύτικη
πραγματικότητα που ζούμε δεν πρέπει να μας στεναχωρεί «ου γαρ έχομεν ώδε
μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Ο, τι ζούμε, θα τελειώσει και
αυτό που μας περιμένει, αυτό για το οποίο πλασθήκαμε είναι τόσο καλύτερο από την
ψεύτικη πραγματικότητά μας, ώστε δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μας!
Καθώς ο Κύριος ανεβαίνει στον ουρανό, ανεβάζει και την πεσμένη φύση μας
μαζί Του. Μας δίνει την υπέροχη ελπίδα πως Του ανήκουμε, μας περιμένει να
ενωθούμε μαζί Του, αφού πρώτα Εκείνος ενώθηκε μαζί μας. Ο Αναλαμβανόμενος εις
τους ουρανούς Χριστός μας δείχνει τον τελικό σκοπό της ζωής μας. Ζούμε όχι για
να περάσουμε εδώ καλά, ούτε για να στεναχωριόμαστε, όταν περνάμε άσχημα. Ζούμε
για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για τον ουρανό. Εκείνον στοχεύουμε,
διότι εκείνος μας ανήκει για πάντα.
Όσο πιο πολύ προετοιμαζόμαστε για τον ουρανό, τόσο γίνεται πιο ευχάριστη,
πιο χαρούμενη και πιο ήρεμη η ζωή μας εδώ κάτω στη γη. Ας μη δίνουμε αξία και
σημασία σε ότι γίνεται γύρω μας. Όλα είναι ψεύτικα και μάταια.
Πολύτιμα και παντοτινά είναι αυτά στα οποία μας οδηγεί
ο Αναλαμβανόμενος Χριστός, είναι όλα αυτά που σχεδίασε να μας χαρίσει με την
υπέροχη και υπέρλογη ανάβασή Του.
Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2019/06/blog-post_6.html
